Het grootste dier ter wereld, de blauwe vinvis (Balaenoptera musculus), verslindt ook meer plastic dan enig ander dier op aarde, zo blijkt uit een nieuwe studie. Onderzoekers schatten dat elke baleindragende kolos tot 43,5 kilo microplastics per dag binnenkrijgt – ongeveer het gemiddelde gewicht van een 13-jarige mens.
Microplastics zijn stukjes plastic van minder dan 5 millimeter lang die na verloop van tijd ontstaan als plastic vervuiling afbreekt door golfslag en ultraviolette (UV) straling aan het oceaanoppervlak.
Deze kleine stukjes plastic zijn aangetroffen in de magen of uitwerpselen van allerlei soorten op elk niveau van het mariene voedselweb. Het is echter een uitdaging om de exacte hoeveelheid microplastics te bepalen die door individuele mariene soorten wordt geconsumeerd.
In een studie, online gepubliceerd op 1 november 2022 in het tijdschrift Nature Communications, gebruikten onderzoekers computermodellen om de eerste voorspellingen te doen over de hoeveelheid plastic die door drie baleinwalvissoorten – blauwe vinvissen, vinvissen (Balaenoptera physalus) en bultruggen (Megaptera novaeangliae) – werd ingeslikt in het California Current Ecosystem, een hotspot voor walvisachtigen in het oosten van de Stille Oceaan.
Uit hun resultaten bleek dat blauwe vinvissen de duidelijke kampioenen waren wat betreft het eten van plastic. Een enkele blauwe vinvis slurpt tot 10 miljoen stuks per dag op tijdens zijn voornaamste voedingsseizoen, dat 90 tot 120 dagen duurt tijdens de zomermaanden voordat de reuzenwalvissen verder zuidwaarts trekken voor de winter. Ter vergelijking: een bultrug kan tot 200.000 stukjes microplastic per dag consumeren – 50 keer minder dan de blauwe vinvis – tijdens zijn piektijd, zo schatten de onderzoekers.
De nieuwe schatting voor blauwe vinvissen is meer dan het dubbele van de meest extreme schattingen uit eerdere studies en betekent dat de enorme walvisachtigen elk jaar gemakkelijk meer dan 1 miljard stukjes microplastic kunnen eten, schrijven de onderzoekers in de studie.
Blauwe vinvissen voeden zich door enorme slokken zeewater te nemen en vervolgens hun voedsel, dat voornamelijk bestaat uit kleine, garnaalachtige wezens genaamd krill en kleine visjes, zoals sardines en ansjovis, uit het water te filteren. Elke hap kan tot 80.000 liter water bevatten, volgens een studie uit 2011, gepubliceerd in het Journal of Experimental Biology. Men zou dus kunnen aannemen dat het merendeel van de kunststoffen die walvissen inslikken rechtstreeks uit de waterkolom komt.
Maar slechts 1% van het plastic dat door baleinwalvissen wordt ingeslikt komt rechtstreeks uit het water dat ze uit hun bek filteren, aldus de auteurs van de studie. De overige 99% is voorverpakt in het voedsel dat ze eten. Met andere woorden, de hoeveelheid voedsel die walvissen eten houdt rechtstreeks verband met de hoeveelheid plastic die in hun darmen terechtkomt, schreven de onderzoekers.
Voor de studie combineerde het team gegevens van satelliettags, dronebeelden van walvissen en sonargegevens van vissersschepen om een gedetailleerd model op te stellen van de hoeveelheid krill en vis die de walvisachtigen aten.
Blauwe vinvissen kregen aanzienlijk meer plastic binnen dan andere soorten, omdat ze door hun enorme omvang aanzienlijk grotere hoeveelheden met plastic gevulde prooien moeten verorberen, waardoor ze een veel groter risico lopen, schreven de onderzoekers.
De mogelijke gevolgen voor de gezondheid van de consumptie van enorme hoeveelheden microplastics die de walvissen zouden kunnen ondervinden, zijn nog relatief onbekend. Maar de onderzoekers merkten op dat, op zijn minst, het meedragen van dat onverteerbare extra gewicht zou kunnen betekenen dat de walvissen meer energie verbruiken.
“Stel je voor dat je een extra 45 kilogram [99 pond] met je meedraagt,” vertelde hoofdauteur Shirel Kahane-Rapport, promovendus aan het Hopkins Marine Station van Stanford University in Pacific Grove, Californië, aan het Franse persbureau AFP. “Ja, je bent een heel grote walvis, maar dat neemt ruimte in beslag.”
In een studie uit 2017, gepubliceerd in het tijdschrift Analytical Methods, ontdekten wetenschappers dat microplastics in de blubber van walvisachtigen terecht kunnen komen, de dikke vetlaag die hen isoleert tegen koude oceaantemperaturen. Maar het is onduidelijk welk effect dit kan hebben op blauwe vinvissen.
Verteringsenzymen in de magen van walvissen kunnen microplastics afbreken tot nog kleinere nanoplastics van 1 tot 1.000 nanometer breed, die dan weer in het milieu terecht kunnen komen, schreven de onderzoekers.
Het team hoopt dat hun bevindingen door andere wetenschappers kunnen worden gebruikt om de gezondheidsrisico’s van microplastics voor blauwe vinvissen en andere baleinwalvissen te beoordelen.
“De dosis bepaalt het gif,” zei Kahane-Rapport. Met meer informatie over hoeveel plastic walvissen eten, kunnen nieuwe modellen de gezondheidsrisico’s voor de enorme dieren beter voorspellen, voegde ze eraan toe.
Dit artikel
Het bericht “A blue whale’s daily intake of microplastics weighs as much as a small person” verscheen eerst op Live Science.
